O ekologii i "krystalicznie" czystym powietrzu na Tajwanie

Kraków oprócz smoka posiada i smog, w rezultacie zaś - najbardziej zanieczyszczone powietrze w całej Polsce (ponoć). 

Kojarzę ogłoszenia w radiu że "w dniu dzisiejszym nie zaleca się pobytu dzieci i osób starszych poza domem", kojarzę widok rudawej mgły oglądanej z perspektywy zielonych wzgórz Nowej Huty (i przestrzeni powietrznej ponad tą własnie Nową Hutą). O tak to wyglądało na przykład:

Jednakowoż organoleptycznie stwierdzam, że krakowski smog to małe miki wobec krakowskich bezdomnych. W krakowskim smogu da się oddychać - i mówi to osoba która regularnie czekała na autobus na skrzyżowaniu Podwale/Karmelicka, pod Kinem Kijów oraz Rondzie Mogliskim. Za to ta sama osoba korzystająca z uroków komunikacji miejskiej poddawała się i ewakuowała na siarczysty mróz, dujawicę, gradobicie i oberwanie chmury gdy pojazd zostawał uszlachcony pojawieniem się wysoce aromatycznego bezdomnego - sztuk jeden, który robił lepszą toksyczną robotę niż wszytskie huty, piece kaflowe i samohcody bez katalizatora razem wzięte.

Ale wracając do tematu Azji, ekologii i powietrza. 

Miałam pewne niejasne obawy potęgowane sugestywnymi obrazami z Chin, gdzie nie tylko nie widać błękitu nieba nad głową, ale i drugiej strony ulicy. 

Foto - Wikipedia "Smog w Pekinie w 2005r."

Moje wstępne wątpliwości zostały szybko rozwiane poprzez informacje o tym, że Tajwan wiedzie prym wśród ekologicznych krajów Azji Południowo- Wschodniej, że bezustannie wdrażane są systemy ochrony środowiska oraz filtracji odpadów przemysłowych, że Tajwan to nie zagłębie przemysłu ciężkiego, a ośrodek wysoko rozwiniętych technologii produkowanych w sterylnych warunkach, że zalesianie, że parki narodowe, te sprawy. A maseczki (>>KLIK<< tu pisałam o maseczkach) to taki element kultury i tożsamości regionalnej coś jak słynne pasiaste torby "turystek zza wschodniej granicy"

Tak, to ja. Na ceglanej sofie. W maseczce. Co w tym dziwnego?

No to luz. 

Po czym przyjeżdżam, oddycham pełną piersią chcąc poczuć smak i zapach egzotyki i... Najpiew wali mnie obuchem gorący, wilgotny dech, potem zimny i woniejący pleśnią cug z klimy (nie oszukujmy się, klima ma swój zapaszek, no chyba że utrzymana w sterylnej czystości, czego na Tajwanie nie uświadczysz), a potem wielkomiejska atmosfera Kaohsiunga, sowicie przesiąknięta spaliną, siarką i wonią "Kanał nr5".

Nie wygląda źle, co? Świeźo po deszczu

Tu już jakby trochę mhroczniej, ale wciąż ładnie (wczoraj padało)

W pogodny dzień Kaohsiung obserwowane z Wyspy Cijin (5 min rejsu promem, 500 m od stałego lądu) wygląda tak:

Tu już gorzej, nie? Nie padało od tygodnia, więc dalszy plan skrywa mgiełka tajemnicy. 

W pogodną noc musisz porządnie wysilić patrzałki, aby dostrzec  oddalony o kilka kilometrów symbol miasta  czyli "Big Finger" Kaohsiung 85, bo zawiesina metali ciężkich i związków rakotwórczych skutecznie spowija mgłą tajemnicy panoramę miasta. Mi to zdjęcie udało się zrobić po kilku tygodniach podchodów, po deszczu - a i tak nie powala, bo deszczyk był taki sobie, średnio długi i średnio ulewny.

Nie powinno nikogo zatem dziwić, że gwiazdy oglądam głownie na zdjęciach, a o wyjściu na tarasik późną nocą, wyłożeniu się na wygrzanej posadzce i obserwowaniu galaktyk można zapomnieć... do momentu, którym ktoś solidnie nie walnie cię w łeb (mało tu prawdopodobne), aż ci gwiazdy wokół głowy zaćwierkają. Pamiętacie, jak mnie Młodociany przewłóczył po krzaczorach w ramach prezentu urodzinowego? Wtedy, kiedy to dostałam "gwiazdkę z nieba", a nawet całe siedemnaście rachitycznych plamek światła na smolistym niebie? Chyba nie powinno być zatem zaskoczeniem, że Młodociany (jak i większość Tajwańczyków) Mleczną Drogę oglądał w książce do geografii, a kwestia zobaczenia spadającej gwiazdy budzi tu taką ekscytację jak kwestia spadającego raz na dekadę śniegu... A wszystko właśnie przez zanieczyszczenie - świetlne i atmosferyczne, które powoduje, że w pogodną, bezchmurną noc widać - księżyc, Wenus i przy odrobinie szczęścia jeszcze kilka niezidentyfikowanych ciapek.

A oto namacalny dowód na to, że na Tajwanie powietrze ma tyle minerałow, że same nie wiedzą co ze sobą zrobić i czepiają się mnie, durne. 

Czy już rozumiecie, dlaczego podróż po Tajwanie odbywa się w takim oto rynsztunku ochronnym?

A na zakończenie... Link do stronki z wynikami pomiarów czytsości powietrza na całym świecie. Można sobie popatrzeć i porównać, po czym się zastanowić czy na przykład wiemy w co się pakujemy jadąc do Hanoi / Kalkuty / Pekinu, i czy aby na 100% chcemy podróżować po chińskich miastach na rowerach.

Wyniki z dziś dla Krakowa (podczas deszczu, po sezonie grzewczym) oraz Kaohsiung (po deszczu, który znacznie poprawił jakość powietrza - czyli widać niebo absurdalnie błękitne i czuć zapach kwiatów) i Chin, żeby nie było że u mnie jest źle.

Dziś padało, niebo wyprane chyba w Perwollu i słońce, i chmurki - sielanka

Zazwyczaj bez deszczu i wichury wskaźniki zaczynają się od żółtych i przechodzą w pomarańcz, zaś po ulewie i tajfunie można naprawdę oddychać pełną piersią... I nie będzie to pierś pełna ołowiu :D