Numerologia chińsko-tajwańska i ukryte znaczenie liczb po raz wtóry

Pisałam już o sprytnym sposobie miało wylewnych Tajwańczyków na okazywanie romantyzmu, kiedy to kombinacja cyferek staje się wyznaniem uczuć po wsze czasy. Z jednej strony to smutne, że Tajwańczyk nie może bez ryzyka "utraty twarzy" ani podejrzeń o poważne zaburzenia psychiczne powiedzieć, co mu w duszy gra i spiewa. Z drugiej strony, w tej kulturze znaczenia czasownika "kochać" nie zdewaluowało się tak jak w anglojęzyczno-amerykańsko-zamerykanizowanym kręgu kulturowym, gdzie powszechnie "kocha" się wszytskich i wszytsko, i wynika z tego pestka z dziurką.

Wczoraj odkryłam kolejną odsłonę magii cyferek. Jeszcze trochę, a pokocham cyferki do tego stopnia, że zostanę biegłym rewidentem, albo innym matematykiem stosowanym...

A było to tak...

Siedzę z koleżanką Joyce i omawiamy jej "projekt", czyli zadanie domowe z gatunku większych i durniejszych. Omawiamy sprawę w języku obowiązującym przynajmniej w teorii na jej międzynarodowym kierunku na międzynarodowym uniwerku z aspiracjami - a ponadto mój chiński mógłby nie dac sobie roady z niuansami  typu metodologia, źródła, statystyka. No dobra, nie dałby rady na pewno. A ponadto oprócz omawiania spraw naukowych oddajemy się hot ploteczkom. Trza się integrować (i nacieszyć uszy niedolą bliźniego, zapominając, że mi też tak ktoś bezlitośnie tyłek obrabia, że aż mi się celulit na pośladkach zwija w falbanki).

W okolicy "narady na szczycie" plącze się jej siedmioletnia na oko siostrzyczka Joyce, którą mamusia wpycha uparcie w nasze towarzystwo, licząc że od tego przebywani w anglojęzycznym towarzystwie przez kilka godzin tygodniowo mała nabierze biegłości w języku Szekspira i, ku zazdrości sąsiadek i innych mamuś, zacznie sonety układać - a wszystko to za darmochę, więc i oszczędnością się mamusia wykaże i będzie miała na nowego Iphona albo inne LV.

Mała jest sympatycznym urwisem, rozumie proste komunikaty po angielsku, ale zdecydowanie woli konwersować ze mną po chińsku (od kiedy odkryła, że potrafię). Ma też anielską cierpliwość i doskonale rozumie moje niekoniecznie wyraźne szemranie z bleblaniem (dorośli, z uwagi na większy zasób słownictwa mają czasem/często zagwostkę "co autorka ma na myśli"). W każdym razie - mała rysuje jakieś bohomazy w książce do angielskiego (zadanie domowe dla ośmiolatki - narysuj cykl rozwojowy roślinki i opisz poszczególne stadia, nie żartuję sobie), ja jej półgębkiem podpowiadam jakiego koloru kredki użyć, natomiast z jej siostrą wiodę ożywczą konwersację o walorach naszych koleżanek i kolegów, ich wzlotów, upadków, pracy i związków (tak zwane "Życie na Gorącej")...

W pewnym momencie z ust mych pada zdanie:

- Maybe there is somebody else...

Niezależnie od tego, co chciałam wyrazić, nie spodziewałam się aż tak żywiołowej reakcji. I to nie interlokutorki właściwej, a jej przyległości, rozłożonych w całej swej rozciągłości dumnej pierwszoklasistki na piankowych puzzlach udających wykładzinę i chroniących przed okrutnym chłodem bijącym zimową porą od marmurów na podłodze. Kredki i książka lecą w kąt, a mała zaśmiewając się łez tańczy, skacze i wiruje, ucieszona niczym norka.

- Sanba!Sanba! Ona powiedziała sanba! - leci po schodach, informując mamę, tatę i połowę okolicy.

Domyślam się już, że musiałam coś ciekawego mimowolnie palnąć - a raczej mała usłyszała coś chińsko-nieprzyzwoitego w mej nieomal nienagannej angielszczyźnie (nieomal dodane po namyśle i z bólem serca - aż tak zajebiaszczy mój angielski nie jest, a akcent leży daleko na wschód od Oksfordu...).

Joyce ma minę nieprzeniknioną, gdy pytam jej co się stało - i grzecznie stwierdza, że nic-nic. Ale co za nic-nic, nie chce mi powiedzieć i zbacza z tematu wybitnie.

Pytam Młodocianego - sanba to po chińsku czy po tajwańsku?

- Yyy, po chińsku, a co? I skąd w ogóle w ustach twych chiński tak niepomiernie pośledniego sortu? Zważaj na słownictwo, Księżniczko! - Młodociany też próbuje mnie zbyć. Nie ze mną te numery, Brunner :D

Po chwili już wiem. 

Sanba, a raczej 三八sānbā  czyli polskie 38 oznacza mniej więcej sukę, zdzirę i niewiastę o brudnej duszy i prowadzniu niezbyt ciężkim, sięgającym wręcz wagi piórkowej - czyli miałam rację, komplement to nie jest.

Pytam Młodocianego - czemu tak i skąd wziął się ten błyskotliwy niczym cygańska biżuteria pomysł, i jakiż to bystrry niczym woda w klozecie światowej kultury potomek Konfucjusza to wymyślił. Niestety, Młodociany nie wie, ponadto jest tak zaprzątnięty robieniem kariery telewizyjnej, że nawet nie proponuje że się dowie (udało mi się wytępić w nim tajwańską grzecznościową manierę mówienia "Pomogę, zrobię, możesz na mnie liczyć" - które jest warte tyle co "miło cię poznać" i "mam specjalnie dla pani doskonałą ofertę"  po polsku). Innymi słowy pozostaje mi koniec języka za przewodnika. 

Oficjalnie w szkole nie zapytam, podpadłam wyjątkowo gdy podczas wizytacji stwierdziłam, że byłam na teście nieobecna z uwagi na "pier...enie kotka" - 幹貓, wymowa gàn māo, zamiast na chorować na grypę 感冒gǎnmào, a odkrywszy swą pomyłkę roześmiałam się perliście i niezrażona kontynuowałam przemowę, zamiast kajać w przeprosinach i pokłonach. Mojej tutorki i koleżanki związane z nauczaniem nic mi nie powiedzą, bo dostały solidny opeer za wpojenie mi słownictwa potocznego i nieparlamentarnego. Koleżanki pozaszkolni też pary z ust nie puszczą, bo nie wypada. Do knajpy nie pójdę, żeby tam kogoś upić i zdobyć potrzebne informacje - bo może się to źle skończyć. 

W końcu znajduję.

Geneza pierwsza starożytna, wynika z matematycznych równań. Albowiem 三+八=十一  (3+8=11). Oczywiste, nieprawdaż?

A potem przechodzimy od algebry do kaligrafii (i chińskiego astygmatyzmu). Wynik - czyli 11 十一 zapisany w tradycyjny sposób, czyli pionowo wygląda prawie jak 土 (jeżeli ktoś zrobi za małą spację albo przedłuży się mu kreska). Znak 土 oznacza ziemię, brud. Czyli tłumaczyć nie trzeba, za kogo masz interlokutora, adresata, podmiot liryczny lub obiekt charakteryzowany pieszczotliwie jako "trzy-osiem".

Geneza druga - ma charakter polityczny. I wchodzi w zakres modnego i dyskutowanego ostatnio "gender". 3.8 to po chińsku zapisana data - czego?

Ano, ósmego marca, święta traktorzystek, urzędniczek, przodowniczek pracy - i ogólnie wszytskich kobiet socjalistycznego świata. A że kobiety bywają różne... to i data o tym przypomina.

Która geneza lepsza?