O tym, jak Majia została Aborygenką

Czerwcowy upał sączył się wściekle i nieokiełznanie, oczy od rana same mi się zamykały, a głowa ciężko opadała na brzuch i ćmiła nieprzyjemnymi oznakami niskiego ciśnienia. Ratunek był jeden - wycieczka na kawę nad Jezioro Lotosowe.

W kafejsce Johna Lee siedziało kilka osób - ale jak zwykle, znalazło się dla mnie miejsce, honorowe - pod aborygeńskimi wężami totemicznymi i plemiennymi talizmanami z kłów górskich dzików, tuż koło wentylatora, niemiłosiernie i nieobyczajnie podwiewającego mi kiecę, więc zanim się usadziłam, to tłum odwiedzający pobliską świątynię miał okazję obejrzeć moje majciochy. Bogowie stali nieporuszeni, więc chyba nie zauważyli, bo żaden piorun mnie nie raził.

Szef akurat w doskonałym humorze opowiadał gościom o zwyczajach plemiennych Aborygenów i o weselu, na którym bawił się kilka dni wcześniej. Ponieważ ślub brała para z dwóch różnych plemion, rozmowa zeszła na różnice w strojach, obyczajach i cechach fizycznych pomiędzy różnymi grupami "górskich ludzi".

Wbrew obiegowej opinii, że wszyscy Chińczycy są tacy sami, i wszyscy Aborygeni też - wcale tak nie jest, rzecz jasna.

- Popatrzcie na swoje przedramiona - zadysponował szef, i goście potulnie wyciągnęli ręce przed siebie. Ja też.

- Poniżej zgięcia łokcia, po wewnetrznej stronie, macie takie kreski, jak blizny? Nie macie? No właśnie, takie kreski mają Aborygeni, to częsta cecha chara... - urwał połowie zdania, klepnięty w ramię przez pełniącą służbę kuchenną słuchaczkę Akademii Kawowej Paiwan Arabica, która pokazała paluchem na mnie.

- Ona ma! Ha haha! Ona ma, takie same jak ja, hahahaha!

Szef spoglądał z pewnym osłupiałym dikfesjem w oczach na moje ręce, ozdobione nie jedną, a nawet dwoma takimi cechami dystynktywnymi na sztukę przedramienia. Ręce białe niczym mocno przykurzony śnieg i ewidentnie dołączone do nie-chińskiego korpusu. Spojrzał raz jeszcze, dla pewności przesunął palcem, czy aby nie naklejone. Dikfejs został ogarnięty i szef kontynuował przemowę:

- Takie kreski są typowe dla Aborygenów, zwłaszcza z plemienia Siraya. Ale niektórzy Europejczycy też je mają...

- Wiem, Nauczycielu od Kawy Lee, Aborygeni migrowali, i może jedna łódź zamiast na południe w kierunku Filipin, Indonezji i Palau popłyneła na północ? - grzecznie podsunęłam hipotezę.

- Właściwie, to te kreski mogą pochodzić od Europejczyków, bo plemię Siraya wsławiło się tym, że kiedyś u wybrzeży Tajwanu rozbił się statek z Holendrami - i Siraya wzięli ich w niewolę, zatrzymując jako seks-niewolników.

Moje oczy były tak okrągłe jak nigdy, jak prawdziwe regularne okrągłę europejskie oczy być powinny. Myślałam, że się przesłyszałam, ale John Lee powtórzył mi po angielsku - sex-slaves.

- Więc - jestem po części Aborygenką? 

Dziewczyna z plemienia Siraya w tradycyjnym stroju

W Polsce często pytano mnie o moją nietypowo słowiańską urodę, o nieuropejskiego kształtu kości policzkowe, płaski mostek nosa utrudniający mi solidnie dobranie okularów na mą z lekka spłaszczoną facjatę, o migdałowate oczy - " masz ojca Chińczyka, czy co?". Ja łączyłam ją raczej z jakąś domieszką tatarskiej krwi, silną pomimo upływu pokoleń - podobną urodę maja właściwie wszystkie dziewczyny z mojej rodziny, wywodzącej się z Sądecczyzny (Tatry, których nazwa ponoć pochodzi od Tatarów już o rzut beretem). Zdarza się, że jesteśmy mylone na zdjęciach i czasem nawet na żywo, choć tak naprawdę różnimy się między sobą.

A propos zdjęć - tak wygląda rzeczona "blizna" i znak od aborygeńskich przodków.

A właśnie, skoro jesteśmy przy Aborygenach... Zdjęcia - w lepszej rozdzielczości z krótkimi opisami można znaleźć TU >>KLIK<<. Niestety, nie ma tam nic o plemieniu Siraya.