Dlaczego warto jeść owoce na Tajwanie?

Bo są.

A serio... Powodów jest wiele. I nawet małe drewniane pesteczki włażące czasem w zęby nie są w stanie choćby ociupinkę zniechęcić czy zmniejszyć mojego apetytu...

Zatem, dlaczego jem owoce na Tajwanie, albo (bardziej prawdopodobnie) rzucam się na nie jak Reksio na szynkę i rolnik na dotacje?

Po pierwsze - można schrupać w wersji "prosto z drzewa" coś, co w Europie występuje głównie w formie syntetycznego aromatu pływającego w jogurcie (marakuja, mango), albo w formie puszkowanej i zalanej słodkim syropem (liczi, ananas, mango, papaja i tak dalej). Innymi słowy mozna ze zdziwieniem odkryć, że marakuja jest kwaśno-orzeźwiającą galaretkowatą substancją wypełniającą jajowatą "skorupkę", mango ma subtelny posmak eukaliptusa i nie jest ulepkowanto słodkie, a ananas jest bardziej kwaskowaty niż miodowy, nawet dojrzały do stadium złotawego, miękkiego owocu... I że ananas piecze w język. I że zapach marakui wypełnia pokój na długi czas, powodując burczenie w brzuchu. I że wbijanie zębów w dojrzałe mango -zapewnia smakowy orgazm pełen kaskad słodkiego soku tryskającego wszędzie dookoła, dlatego mango konsumuje się pod prysznicem. I że wcinanie liczi i longanów wciąga gorzej niż łuskanie słonecznika. I że smoczy owoc najlepiej sobie strugać w różyczki za pomocą łyżeczki a potem wciągać z uroczym siorbnięciem. I że mleczko kokosowe niewiele ma wspólnego z tym zapuszkowanym, przesłodzonym czymś sprzedawanym za ciężkie pieniądze w eko-sklepikach. I że....

Pomelo - kuzyn grejpfruta w wersji artystycznej

Po drugie - można posmakować normalnej, naturalnej wersji owocu, które w Polsce za kupuje się za ciężkie pieniądze w wersji "dojrzanej w cieplarnianej atmosferze z dużą zawartością CO2) - przede wszytskim melonów, bananów, ananasów. W ogóle tajwański banan nijak się ma do maczugowatej, kanarkowo-zielonej maczugi z naklejką "czikita". Tajwański bananek rozmiaru jest chińskiego, czyli trochę większy od mojego palca wskazującego - ale za to smaku ma więcej niż cała kiść płynąca w chłodni z Ekwadoru. I zjadłszy raz takie z lekka pogniecione, małe i niepozorne, jakby kanciaste 台灣香蕉 - zaczęłam z pogardą i niesmakiem spoglądać na to, co do tej pory uważałam za "najlepszego banana z Czikity".

Kram z bananmi i turystyczne centrum "Banana Pier"

Po trzecie - można zjeść coś, czego w domu nigdy byśmy nie spróbowali. Bo o ile liczi, kaki, świeże daktyle, mango czy "smocze owoce" pitaje pojawiają się czasem w marketach, to już takiej na przykład "czapki buddy" czy duriana raczej do Polski nie sprowadza nikt. No chyba, że jakiś mocno ekscentryczny i nawiedzony koneser o budżecie na podwieczorek obejmującym osmiorniczki u "Sowy&Przyjaciół". A tymczasem duriana (czyli króla Ljuliana) mogę kupić dwadzieścia metrów od domu (już od wejścia do sklepu czuć, że była dostawa...) i trochę zeżreć w poszukiwaniu legendarnego najsmaczniejszego smaku, trochę zostawić gekkonowi na parapecie ku postrachowi okolicznej menażerii, a trochę zachować w zamrażarce - zacznie śmierdzieć pod niebiosa jak wyjadę a właściciel wyłączy prąd w moim mieszkaniu :D Ouuu jeee, zemsta jest rozkoszą bogów i polskiej furiatki :D

Duriana trzymaj za oknem...

Po czwarte - bo owoce dostępne są cały rok, w formie stałej, półpłynnej i mrożonej. Za tajwańskie lody (czyli kruszony blok zamrożonej wody lub mleka plus góra dodatków do wyboru do koloru) mogłabym się dać pokroić, a okoliczne obsługa okolicznych warzywniaków zna mnie już doskonale i wita z entuzjazmem. Nie mówiąc już o pańci ze stoiska z kawą i owockiem - która przed ósmą rano szykuje dla mnie wielki kubas "fusiastej z mlekiem" i kilka kawałków "czegoś losowo wybranego do spróbowania", a w okolicach przerwy śniadaniowej odpytuje mnie z krzaczków warzywno-owocowych, każąc czytać co zawiera "smoothie of the day".

Świeże truskawki w grudniu...

Po piąte - owoce i warzywa, nawet te w dziwnych kolorach i kształtach - są najmniej przetworzonym elementem tajwańskiej diety (bo większość dań aż skrzypi glutaminianem sodu i świeci od nadmiaru GMO). Owoce - mam nadzieję - jako jedyne są w stanie dostarczyć witamin i minerałów, w zastraszającym tempie wypłukiwanych podczas dłuższego pobytu. Nawet jeżeli oznacza to jedzenie na przykład marchewki w kolorze fioletowym, żółtego kiwi czy arbuza, to i tak będę je wpychać w siebie do obrzygu. Lepiej wtranżolić flaszowca niż tabliczkę czekolady, nieprawdaż?

Po szóste - owoce, nawet szczodrze polane sosem waniliowym - są jednak najmniej idącą w biodra i oponki cześcią tajwańskiego menu. Rzadko są bowiem smażone czy raczone dodatkami zmieniającymi ich kaloryczność w energetyczny odpowiednik hałdy węgla. No chyba, że mówimy o nightmarketowych "owocach w glazurze" albo żelkach cukrowych, albo innych frykasach, na widok których trzęsie mnie jak narkomana na solidnym głodzie - i które wtranżalam na kilogramy (a potem te kilogramy widzę na wadze i w słabo dopinającym się guziku dzinsów)...

Po siódme - owoce i warzywa tajwańskie według chińskiej medycyny mają znaczący wpływ na nasze ciało. I tak - cytrusy "wychładzają", więc warto je spożywać w upalny dzień. Z kolei - mango, ananas, daktyl - rozgrzewają skostniałe z zimna organy wewnętrzne, co z kolei powoduje że nawet w obrzydliwie wilgotną tajwańską zimę nie telepię się z zimna aż tak, jak podczas pierwszego roku. A to takie "podstawowe" korzyści medyczno-zdrowotne.

Bo na przykład guawa będąca wielkim rezerwuarem witaminy C zagwarantuje - zdrowie dziąsła, lśniące włosy i "piękną skórę" (czyli białą jak śnieg i gładką jak nakrochmalone prześcieradło).

A taka papaja - powoduje, że rośnie biust. Serio. Zachodnia medycyna nazywa to wpływem fitohormonów na gospodarkę hormonalną, a ja znam kilka chodzących/skaczących dowodów na skuteczność tej metody. Dwa z nich ulokowane są jakieś 20 cm od mojego podbródka.

Po siódme - nie ma to jak poćwiczyć chiński ze sprzedawcą, który w razie potrzeby wyjaśni (po chińsku, rzecz jasna) co to za owoc, skąd pochodzi, jak go podać i oporządzić i co nam się poprawi po jego konsumpcji. Ponadto na przykład wtajemniczy nas w zawiłości interesujących wydarzeń dzielnicy, wkręci w tajniki idiomów i podniesie samoocenę nadszarpniętą plugawym wyśmiewaniem się z moich tonów przez wietnamskiego kolegę (wietnamski ma więcej tonów niż chiński więc dla kolegi Nguyena moje wpadki krasomówcze są źródłem nieustannego tarzania się po pulpicie). A w wypadkach skrajnych - zawsze można popisać się znajomością języka plugawszego i umiejętnością targowania, gdyby cena była "niehalo", ze sporym narzutem z uwagi na fakt bycia białasem. Częściej jednak cena będzie "halo", a w gratisie dostaniemy jeszcze coś na pokosztowanie...

Czikita vs tajwański banan

Po ósme - jak już jesteśmy na etapie sprzedawców... Pomijam te przemiłe panie które pół sepleniąc po tajwańsku, pół mówiąc po chińsku będą z dumą i radością przepytywać i monitorować postępy na bieżąco, tudzież informować o nich ze szczegółami cały kwartał ulic. Owszem, są fajne - ale klu tkwi też czasem gdzieś indziej...

Bo czasem za ladą na targowisku stoi taki oto sklepowy...

Sklepowy nazywa się Wang Xiangong i powoduje piszczenie podstarzałych lampucer, wzychanie obcokrajowych dziewoi, rumieńce lokalnych dziewczątek i mokre sny gejów. A ponadto pręży mięśnie i pomaga obrotom pewnego kiosku wystrzelić w górę.

A tak całkiem naprawdę - to chłopak jest modelem, chyba nawet specjalnie wynajętym przez właścicielkę podupadającego biznesu w ramach modnej ostatnio na Tajwanie kampanii "pięknych sprzedawców". Zaczęło się od "Frytkowej Piekności" w tajpejskim MacDo, a potem szybko internet podbiły takie indywidua jak "Wieprzowinowa Księżniczka" czy "Gorrący Lodziarz" albo "Sexy Kramarz Tofu" i "Sliczny ciastkarz". A zima pewnie przyniesie i "twarz rajstop" albo coś...

To co, po miseczce owocowej pychoty?